Пацалаваць вясной цябе,
калі сышлі ад нас сьнягі,
і адчуваць сябе чужой, –
не, не табе зусім –
сабе
і разьдзіраць сваю душу
радкамі словаў закаханых,
ды не ў цябе, –
у прыгажосьць
сустрэч, аголеных чаканьнем...
Пацалаваць вясной цябе,
калі сышлі ад нас сьнягі
і адчуваць сябе чужою,
вужакаю, якую ты
ад страху зблытаў
са зьмяёю...
|
|
